In juni 2012 vaarden we van Wijk bij Duurstede naar Utrecht. We gingen met de bus naar het beginpunt, en in Utrecht stapten we weer in de trein. We deden twee dagen over deze 36 kilometer lange tocht en overnachtten op de camping in Bunnik, anderhalve kilometer van het water. We zette Ally op de wieltjes, bagage er op en dan is anderhalve kilometer zo gedaan. Er waren drie overdragingen onderweg. 

Het is 25 juni 2012.  Eindelijk is het weer zover: we pakken onze Ally vouwkano en gaan twee dagen varen. Omdat het hard waait gaan we niet de Eem af naar het IJsselmeer maar pakken we de Kromme Rijn in de hoop daar wat minder last van de wind te hebben. De grote zak met de kano gaat mee in de bus, Marcelin duwt Hans het gangpad door anders blijft hij steken. Ze draagt een rugzak met de tent, matjes, slaapzakken, eten en een beetje kleding. Na een uur stappen we uit in Wijk bij Duurstede: we zijn 21 km van huis... We zetten de kano in elkaar in een nieuwe recordtijd van 45 minuten en we glijden het water in. Op naar Utrecht! Op de balkons van de flat aan het water is het steeds drukker geworden, wat hebben we een bekijks. We spreken af dat we vandaag rustig aan doen. Lekker veel pauzes, de tijd nemen om ons heen kijken, en we hoeven echt niet hard te varen, we hebben de hele dag voor de 20 km die we willen varen vandaag. Al na een klein stukje roeien stoppen we, om op een bankje te lunchen. Het gaat net een klein beetje regenen, dat is jammer. 

We varen verder en tussen de kersenboomgaarden door. Dit is niet echt rustgevend: we horen twee bandjes met vogelgeluiden, knallen en geweerschoten. Een man staat op een toren en trekt regelmatig aan touwtjes. Touwtrekken voor gevorderden dus, waarbij dan ergens wel een deksel tegen metaal slaat. Ze doen er alles aan om de vogels van het fruit weg te jagen. Het is inmiddels droog. We peddelen lekker door, langs Cothen. Hier is een stuw, maar overdragen hoeft toch echt niet. Weliswaar hangt er een ketting over het water en staat er een bordje dat je overdragen moet, maar de stuw is gemakkelijk te nemen. Bij Werkhoven moeten we wel de kano uit. We dragen bij een sluis over, deze is echt niet te nemen! De kano is lekker licht en de bagage gelimiteerd, overdragen is dan ook een fluitje van een cent. Na drieëneenhalf uur varen heeft Marcelin zere schouders, hebben we nog niet één keer gepauzeerd en zijn we al in Bunnik. Onderweg zagen we veel watervogels, de rivier slingerde langs landbouwgrond en natuur, ganzen vlogen over ons. Af en toe plonsde er een vis uit het water. We lopen met de kano op de wieltjes de anderhalve kilometer naar de camping. Die blijkt aan de snelweg te liggen en staat vol caravans. De eigenaar is echter heel vriendelijk en bewondert onze Ally. 

's Ochtends zijn we niet echt vroeg op pad, Marcelin kraakt en piept bij elke beweging. Vandaag doen we echt rustig aan, we hebben weinig keus met dit stijve lijf. Hans is er beter aan toe maar die is net terug van twee weken peddelen in Zweden. We laden alles in de Ally en lopen terug naar de Kromme Rijn. Langs de snelweg waar op deze dinsdagochtend alweer lange files staan. Bootje het water in, wij het bootje in en gaan. Tussen Bunnik en Utrecht blijkt meer te liggen dan alleen maar snelweg. Het is prachtig hier, de Kromme Rijn voert ons langs oude landgoederen met prachtige bossen. Amelisweerd bestaat nog een beetje en is vanaf het water te bewonderen. Er vliegt een vleermuis over ons hoofd, bijzonder om dat overdag mee te maken. De vele watervogels zijn wel normaal al zien we ze niet elke dag. Langs het water groeien zoveel bloemen, de bomen staan vol in het blad. We horen de auto's op de achtergrond, maar dat verstoort het gevoel van rust helemaal niet. Ineens zien we de Uithof, maar al snel verdwijnen de torens weer achter de bomen. Een half uurtje later varen we toch echt Utrecht binnen, langs het stadion van de FC. Hans is hier eerder geweest en weet een leuk rondje door de stad. Over de Singel, en dan een klein slootje in. Er staat wel een bord, iets over een brug die is afgesloten, maar we kunnen er vast wel langs. Keren gaat niet lukken, daarvoor is deze sloot te smal. Bij de Rembrandkade blijkt de sloot opengebroken te zijn, of beter gezegd dichtgegooid. Er wordt aan twee bruggen gebouwd, en wij mogen zo'n 300 meter lopen met de kano. En dat is best fijn want we zitten alweer 3 uur in het bootje zonder pauze... We peddelen nog even door, langs de Biltstraat, door het Griftpark dat we niet kennen omdat het een gifbelt was toen Marcelin nog in Utrecht werkte en Hans hier woonde. Nu is het een leuk klein park. Nog even dan, naar de Oudergracht. Daar mogen we eindelijk een pauze, met een broodje Mario. Nostalgie voor de smaakpapillen. We varen de Oudegracht verder af, op de Oude Gracht langs de werfkelders, door de binnenstad, langs de terrasjes, We zoeken even naar de ingang van de Nieuwe Gracht en komen hierbij achter een rondvaartboot te zitten. Dat schiet niet op, die is veel te breed voor dit grachtje! Het is wel heel mooi. De gracht is diep en we varen langs huizen en prachtig grote panden. In de grachtmuren zijn beeldjes geplaatst. En het is zo leuk om de bekende plekjes vanuit een ander perspectief te zien. Uiteindelijk trekken we Ally aan de Nieuwekade uit het water, halen hem weer uit elkaar en stappen op de trein naar huis. Met de kano in de zak en de spullen in de rugzak. Nog even een stukje met de stadsbus en we zijn weer thuis. Na twee heerlijke dagen kanoën 

In augustus 2020 vaarden we opnieuw over de Kromme Rijn, opnieuw van Wijk bij Duurstede naar Utrecht. Deze keer sloegen we echter al heel snel rechtsaf en daarna weer linksaf, over de Langbroeker Wetering. We kampeerden op het mooie plekje van camping Strosteeg en peddelden de dag erna naar Utrecht. Na de snelweg sloegen we rechtsaf, draagden hier over. We pasten maar net onder de lage bruggen door en roeiden tussen de lunetten van Utrecht door. We kwamen weer uit op de binnengrachten. Bij het station gingen we er uit. Een week later was het mogelijk hier onderdoor te varen: de singel is weer heropend.