Voorbereidingen, keuzes en andere zaken.

Tjonge, wat voel ik me weer bevoorrecht! Zomaar weer ruim twee maanden naar Nepal. Zomaar plannen maken voor twee trekkingen, zomaar me voorbereiden voor zo'n lang verblijf. Ik bof vreselijk!

Het begon er mee dat mijn manager zei dat ik mijn overuren weg moest werken. Dat probeer ik ook: ik rooster mezelf iedere maand acht uur per week minder in dan ik werkelijk aan de bak moet. Maar als er dan zieken zijn, wat met corona en zwangere collega's regelmatig gebeurde, ga je kijken waar de ruimte zit. Juist, bij degene die te weinig werken. En zo kwam ik iedere keer toch aan mijn uren. Mijn manager zag dit ook gebeuren en stelde me voor twee maanden weg te gaan: dan raken mijn overuren eindelijk op. Nou ja, als het zo moet, dan moet het maar...

En dus plande ik mezelf uit, vulde mijn verlof aan met vakantie, overgebleven vakantie-uren en op te maken pbl-uren en zie: ik kom eind van het jaar uit op 40 overuren. Dat is wat anders dan die 210.

De voorbereidingen liepen anders dan ik gewend ben. Het boeken van een vlucht bleek nog niet zo eenvoudig. Bovendien zijn de prijzen met 40% gestegen, jammer, maar het is wat het is. Het kopen van nieuwe wandelschoenen bleek ook niet zo eenvoudig zoals ik gewend was. De grootste fabriek van wandelschoenen, Meindel, bleek tijdenlang door de oorlog in Oekraïne en het tekort aan materiaal gesloten te zijn. Doordat er niets geleverd werd stapten mensen, die in corona-tijd juist meer zijn gaan wandelen en schoenen zijn gaan kopen, over op andere merken. En zo kon het dat mijn favoriete schoen uitverkocht was. Overal uitverkocht. Ik schafte dan maar de leren versie aan. Die is in sneeuw minder waterdicht, het moet dan maar. Later vond ik dan toch nog de gore-tex versie bij een obscuur zaakje op internet. Goed, ik heb dus ineens twee paar nieuwe wandelschoenen, ik kan de komende twee jaar vooruit.

En zo vertrok ik dinsdag 27 september voor mijn grote avontuur. Een mooie datum: het is de sterfdag van mijn vader. Die dag in 2004 is één van mijn indrukwekkendste dagen in mijn leven, ik koester de herinneringen en voel op die dag het gemis net iets meer. Hem daarboven tegenkomen doe ik niet, maar de gedachte is leuk.

Veel vroeger dan normaal vertrek ik naar Schiphol. Marcelin gaat uiteraard mee om me uit te zwaaien. Over vier weken sluit ze weer bij me aan. Vier uur voor vertrek sta ik al bij de incheckbalie, die is al open. In tien minuten ben ik ingecheckt en besluiten we nog wat te gaan drinken. Dat viel mee! Ik rekende op lange rijen nu er groot tekort aan beveiligingspersoneel en personeel voor het afhandelen en vervoeren van de bagage is. Ook boven, waar de beveiligingscontrole zit, zie ik nauwelijks een rij. Er kan nog wel even een bakkie af.

Toch schuif ik drie uur voor vertrek aan in de rij voor de beveiligingscheck. De schoenen moeten uiteraard uit. Ik klets wat met een beveiliger die er duidelijk wel zin in heeft, doe mijn best door vriendelijk te zijn het iets makkelijker voor deze hardwerkende mensen te maken en ben ook zo weer uit de rij. Mijn rugzakje krijgt nog wat extra aandacht: ze snappen niet wat er in zit. Nu wel: een ouderwets oortelefoontje waar nog gewoon draad aan zit. Aha...

Dus zit ik veel te vroeg te wachten tot ik inchecken kan. Dan nog maar een bakkie koffie, een plasje, een rondje door de zaak. De incheck laat maar op zich wachten en met een uur vertraging gaan we dan echt. Ik zit in de lucht, ik ben onderweg!

Heel blij ben ik nog niet, want ik maak me ook een beetje zorgen. Ik heb een heel krappe overstap, 1:10 uur, ik denk dat ik nog een extra nachtje in Istanbul blijf... Maar dat loopt heel anders. We lopen nog wat in, de vlucht naar Kathmandu is vertraagd en het toestel wordt naast die van naar Kathmandu geparkeerd. Ik loop de slurf uit en tjonge, sla rechtsaf en daar zit direct de incheck van de vlucht naar Kathmandu. Ik kan meteen doorlopen, ik ben één van de laatsten die het vliegtuig ingaat. Zo, die hebben we gered! En dan word ik toch wel heel erg blij: Kathmandu, ik kom er aan!

Een uur of acht later komt de zon op en kleurt de Himalaya oranje en rood. Ik ben één van de eersten die door de douane is en verrek: ook mijn rugzak heeft de overstap gehaald! Lobsang wacht buiten op me en we gaan naar de Valley Guesthouse, naar mijn stiekem eigenlijk wel een beetje mijn tweede thuis.

Na de koffie loop ik om de stoepa. Drink een luxe bakkie koffie op een fantastisch mooi plekje aan het raam naast de stoepa, kijk naar de mensen, de rituelen van de lokale bevolking, naar de stoepa en de vlaggen, ruik de stank en de wierrook. Dit, dit hier zijn, maakt me zo blij.

De ober van Garden Kitchen verwelkomt me en vraagt "same same?" Nou, doe maar dan. Inderdaad staat er even later lemon soda, Indiaans knoflookbrood en vegetarische kofta curry voor mijn neus. De kaart is vervangen, na minstens 2009 mocht dat wel een keer. De prijzen zijn ook meteen aangepast, hmmm, zo goedkoop is het hier dus niet meer.

Morgen haal ik mijn broer Wim van het vliegveld. Ik vind het zo ontzettend bijzonder! We gaan samen de trekking Three Passes in het Everest-gebied lopen. Voor hem een "once in a lifetime experience". En ik vind het echt zo ontzettend gaaf dit met hem te mogen doen!

Vanavond eet ik mijn eerste dal bath in het guesthouse en ga maar lekker vroeg naar bed. Na een doorwaakte nacht is dat iets waar ik heel veel zin in heb.