Stiekem naar Nepal

Het was een hels dilemma zeg! We wilden zo graag naar Nepal, maar ja, Corona: alleen noodzakelijke reizen zijn toegestaan. Wat te doen? Ik gedraag me altijd heel verantwoordelijk, het voelt dan ook heel raar om dit advies niet op te volgen. "Maar ja" praatte ik mijn gedrag goed: "ik ben al één keer gevaccineerd, het aantal besmettingen in Nepal is heel erg laag. Met voldoende afstand moet het toch kunnen?" Het enige risico zit hem in de reis zelf, in het vliegtuig kun je natuurlijk zo maar Corona oplopen. Maar door direct in quarantaine te gaan in Nepal en ook bij thuiskomt, dan minimaliseer je het risico om een ander te besmetten. En dus gedroeg ik me niet verantwoordelijk: we boekten een vlucht naar Nepal. Want natuurlijk was deze reis noodzakelijk. Mijn Nederlands-Nepalese familie had heel dringend bezoek nodig!

27 maart vertrokken we zodat ik mijn verjaardag met taart in het guesthouse vierde. De reis was voorspoedig, naar Doha hadden we heel veel ruimte in het vliegtuig. De vlucht van Doha naar Kathmandu was volgeboekt. We gingen maar van het beste uit: iedereen in het vliegtuig had een PCR-test ondergaan, iedereen was heel recentelijk negatief getest, het zou dus wel goedkomen. Wij hadden onze test in Amersfoort ondergaan. We zouden om middernacht de uitslag krijgen werd ons beloofd, toen deze er om 10 uur 's ochtends nog niet was begonnen we hem toch wel een beetje te knijpen. We konden op zaterdag niemand bereiken; de telefoon werd niet opgenomen en mails niet beantwoord. We sloegen toch wel een vreugdekreet toen we om 10.45 uur onze negatieve testuitslag binnenkregen.

We reisden zoveel mogelijk Corona-proof. De Schipholtaxi had een spatscherm en ook inchecken ging heel veilig. Onze testuitslagen werden gefotografeerd, zo, bewijs geleverd, we kunnen het vliegtuig in!

De tweede test ondergingen we in Nepal. Bij het Star Hospital gaat het er heel efficiënt aan toe: betalen bij een loket, ingevulde papieren en paspoorten inleveren, de papieren bestempeld en de paspoorten terugontvangen bij een tweede loket en dan naar binnen voor de test. Daar worden de papieren en je paspoort nog eens goed bekeken, er wordt een foto gemaakt en daarna mag je op een krukje naast een enorm spatscherm zitten. In dit spatscherm zijn twee gaten waar de gehandschoende armen van de tester door komen en me effectief staafjes in keel en neus proppen. Die in de neus laten ze even zitten, ja ja, zo is het wel goed hoor! Drie uur later hebben we de uitslag al, dat gaat hier een stuk sneller dan in Nederland zeg!

Onze vrienden zijn heel blij ons te zien, en ik ben zo blij hen te zien. Het heeft anderhalf jaar geduurd en Nepal heeft zo'n acht maanden in lockdown gezeten. Het voelt zo goed om bij te praten, de ellende aan te horen en mijn medeleven te kunnen tonen. Om bij elkaar te zijn.

Corona en de lockdown hebben Nepal geen goed gedaan. Toerisme is de grootste inkomstenbron en dat heeft ruim een jaar op zijn gat gelegen en dat gaat ook nog wel even langer duren. Bij onze vrienden van het guesthouse is de rek er uit. Een jaar geen inkomsten ontvangen terwijl het vermogen in het guesthouse, in stenen zit: het is niet meer te doen. Ook daarom moesten er drastische keuzes gemaakt worden. Het guesthouse gaat in de zomer en winter dicht en er wordt geprobeerd om met een exportbedrijf in handgemaakte spullen een inkomen te genereren.

Ook op straat is de armoede zichtbaar. Er zijn veel meer bedelaars dan anderhalf jaar geleden. Veel mensen zijn dakloos geraakt en slapen op straat. De economie is geïmplodeerd, mensen hadden toch al geen reserves en inkomen is er al een jaar niet. Staatssteun is er niet. Martine en Lobsang hebben al die tijd geld ingezameld om voedselpakketten te kunnen kopen en uit te delen. Het is triest, maar meer kan je niet doen en je kan niet iedereen helpen.

We mogen na de negatieve testuitslag weer overal heen. Restaurants en winkels zijn open, mondkapjes worden door iedereen op straat keurig gedragen. Nepalezen zijn dit gewend, door de luchtvervuiling is een mondkapje een vaak gebruikt artikel. De lockdown is nu zo'n anderhalve maand opgeheven, de besmettingscijfers zijn opmerkelijk laag. Gek hoor: uit eten, een winkel in gaan. We zijn dit zo ontwend, en zijn zo blij dat dit mogelijk is. En geven hiermee mensen ook weer een heel klein beetje inkomen. Eigenlijk is het heel gewoon hier te zijn, maar tegelijk ook heel bijzonder. De obers van Garden Kitchen begroeten ons opgewekt, net als altijd, en vragen wanneer we gekomen zijn en wanneer we weer vertrekken. De kok van restaurant Namaste steekt zijn hand op. Een "melkmeisje" wordt door de opperheks gecorrigeerd. Dat moet ik wellicht nog even uitleggen: "melkmeisjes" hebben een baby op de arm en roepen dat ze arm zijn en geen geld voor eten voor de baby hebben. Die baby ziet er heel gezond uit, Nepalees welvaren zeg maar. Ze hopen hiermee geld los te krijgen van westerlingen. Een soort ruilhandel: je koopt een goed gevoel en daar verdienen zij aan. Of ze lopen met je naar de winkel waarbij de eigenaar in het complot zit. Ze koopt er babyvoeding, jij betaalt en even later brengt ze de babyvoeding terug om een deel van het geld terug te krijgen. De opperheks is de baas van alle melkmeisjes. Ze herkent ons van andere jaren, we maakten vaak een praatje met haar en ze vindt dat wij niet tot een mogelijke inkomstenbron behoren. Even verder zwaait Dorje vanuit zijn "kitchenware shop" en de "blinde" bedelaar ziet dat wij het zijn, namaste! Een deel van het leven gaat gewoon door. De monniken doen hun boodschappen terwijl ook best veel winkels opgedoekt zijn. Het is zo dubbel allemaal.

We bezoeken de kindertehuizen, de daycare voor kinderen met een verstandelijke beperking, een school en het ziekenhuis. We zijn de eersten in een jaar die hen een bezoekje brengt. De westerse hulpverleners willen maar al te graag hun verhaal kwijt en met ons bijpraten. Voor hen zo fijn om het verhaal bij een westerling kwijt te kunnen en dan soms ook nog in je moederstaal. Dat doet ook ons goed.

Het is onvermijdelijk: we verschijnen op facebook en instagram en mensen vragen of we werkelijk nu in Nepal zijn. We hadden er zelf geen ruchtbaarheid aan gegeven maar nu stromen de berichtjes binnen. Of ik mijn bankrekeningnummer kan doorgeven, dan storten ze geld en of ik het dan even naar die en die kan brengen. Slechts heel weinig mensen in Nepal hebben een bankrekening, het is voornamelijk een contant-geld-economie. Even geld storten op de rekening van een Nepalees is dus niet mogelijk, en dan is het handig dat wij er zijn om het geld eventjes te brengen. Elke dag lopen we naar de stoepa en iets verder naar de pinautomaat, om daar het maximale geldbedrag te pinnen. Thuis, in het guesthouse, verdelen we de flappen over diverse enveloppen en brengen het naar de bewuste projecten of mensen. En andersom weet men ons ook te vinden: of we even iets mee willen nemen voor mensen in Nederland of België. Zoals papieren en rekeningen, of thee of tandenborstels... Tuurlijk... Breng maar langs bij het guesthouse!

We gingen ook nog op trekking. Onze vriend Lobsang ging mee als gids. Natuurlijk konden we onze eigen spullen dragen, toch kozen we er voor een drager mee te nemen. Dat was onze vriend Bhim. Hij verdiende zo een maandsalaris, dat was meer dan welkom want straks heeft hij dus een paar maanden geen salaris meer.

Wat een geweldige tocht was dat! We verkenden een nieuwe route in het Annapurna gebied. En dat lukte en wat is het mooi daar! Helaas hadden we door bosbranden in het hele land (het was een extreem droge winter wat tot grote bosbranden leidde) heel heiig. Maar vaak was het 's ochtends wel even helder en zagen we die hele hoge bergen van heel dichtbij. Wat prachtig! De rododendron bloeide in grote getale en wat een hoop andere bloemen. Zo kleurrijk, zo mooi! Maar zo jammer voor de lodge eigenaren dat er nauwelijks toeristen zijn. Wij kwamen er tien tegen, waar het er honderden horen te zijn.

Lekker inspannend was het ook. De gebruikte spieren mochten na zes dagen wandelen de jeep in om weer naar Kathmandu te reizen. Zo zeg, die zijn wel vastgeklonterd na tien uur hobbelen.

De reis naar huis was ook voortvarend. Voor vertrek lieten we ons uiteraard weer testen, na vijf dagen thuis in quarantaine geweest te zijn lieten we ons voor de vierde opvolgende keer testen. Puur routine!

In Nepal gaat het nu niet goed. Vanuit India is er een variant overgewaaid en de besmettingscijfers zijn enorm hoog. De ziekenhuizen kunnen het niet aan en de situatie is uiterst nijpend. Het land is weer in lockdown en de enige uitweg lijkt vaccineren te zijn en wel in een heel hoog tempo. Nepal is niet in staat om dit te organiseren. Het geld ontbreekt, ze zijn afhankelijk van andere landen die niet heel erg naar hen omkijken. Daarom attendeer ik jullie graag op de petitie die op deze site te vinden is: https://chng.it/mFkHSYbpWn

Wat hoop ik dat de situatie snel verbetert en dat het er in het najaar anders zal zijn! Wat hoop ik dat er dan een goed seizoen gedraaid kan worden. Dat de toeristen weer kunnen komen en dat dat de plaatselijke bevolking weer geld aan hen kan verdienen.

Blijf gezond en heb het goed!

Hans