Reizen en landen

Het derde rondje, mijn derde kora om de stoepa heb ik bijna voltooid. Linksom zoals het hoort, met de klok mee. Ik kijk opnieuw naar het bordje van het restaurantje boven een winkeltje. "Caravan" heet het, vernoemd naar een film die in Dolpo, een afgelegen gebied in Nepal, afspeelt. Als je van heel trage films, echt heel trage films houdt, is dit echt een aanrader. Maar daar gaat het me nu niet om, wel om de koffie die er zo verschrikkelijk lekker is. Ik vind dat ik na drie rondjes wel wat verdiend heb en loop door de winkeltjes naar de trap die zich daarachter bevindt. Via de trap kom ik in de koffietent. Ze vragen of ik al lang in Nepal ben, wanneer ik weer wegga en of ik nog steeds cappuccino drink. Jawel, doe maar een bakkie. Ik ga bij het raam zitten en kijk naar de stoepa en naar al die mensen die hun rondjes er om heen lopen, waarbij ze vaak aan de gebedsmolens draaien. Ik moet er minsten negen had ik gisteren bedacht. Ter compensatie van de negen rondjes die ik gisteren rechtsom in het vliegtuig boven Kathmandu draaide.

Ik baalde wel eventjes. Reizen is wachten weet ik. De reis naar Doha duurde zo'n zes en half uur. Wachtend op een stoel tot je er bent. Door een spierpijntje in de hamstrings kon ik niet lekker zitten, ik draaide maar wat en wachtte de volle zesenhalf uur uit tot ik in Doha was. Het is er warm en die Arabieren weten maar niet wat ze met hun geld moeten. Wat een weelde maar vooral overbodige luxe, wansmaak en geldverspilling op het vliegveld. Daar wachtte ik een vierenhalf uur voordat ik weer een vliegtuig in mocht, naar Kathmandu. Ook hier is geduldig wachten het thema. Maar vlak voor Kathmandu is het geduld ineens wel op. Ik wil er zijn. En niet nog eens negen rondjes vliegen voordat de toestemming tot landen er is. Later begrijp ik dat we door onweer niet konden landen. Na een uur draaien zet het vliegtuig dan toch de landing in en met drie kwartier vertraging ben ik in Nepal.

Het is stil op het vliegveld. Dat komt natuurlijk omdat er een uur lang niemand geland is. Ik stap als één van de eersten uit het vliegtuig, sta als bijna één van de eersten in de bus, stap als één van de eersten bij het vliegveldgebouw uit en sta als eersten in de rij bij de douane. Ik krijg mijn visum in mijn paspoort. "Welkom in Nepal sir" zegt de douanier vriendelijk. Ik ben blij!

Ik ga door de controle (rugzakje door de scanner, ik door het poortje, geen idee waarom) en zoek een bagagekarretje. Zo, ik ben al bij de bagageband die al aan het rollen is. Na een kwartiertje verschijnt er iets op de band, de aangeschoven Franse toeristen maken blije geluidjes. Dat verandert in een "oe lala": de bagageband stopt en het licht gaat uit. Powercut; stroomuitval dus. Dat gebeurde tot een jaar of acht geleden heel regelmatig, nu komt het veel minder vaak voor. De onweersbui heeft kennelijk toch iets verstoord en het duurt een minuutje voor het licht weer aangaat: de generator is gevonden! Die hapert kennelijk nog een beetje, nog twee keer valt kortstondig het licht uit. Daarna gaat ook de bagageband weer lopen. De Franse toeristen juichen. Er komt echter niets nieuws meer op: de jongens die de koffers op de band gooiden zagen de powercut als het signaal voor een theepauze. De Fransen zuchten en gaan er maar bij zitten. Na een minuut of vijf is de thee genoeg afgekoeld en wordt er weer wat op de band gegooid. De Fransen durven niets meer te roepen.

Mijn opvallende oranje tas verschijnt na een kwartiertje. Ik smijt hem snel op de kar en scheur er vandoor. Langs de laatste bagagecheck, langs de taxi-aanbieders, en dan word ik naar de lift gestuurd. Jawel, de lift! Ik vraag of ik ook met de roltrap mag, zo'n trap zonder treden maar een band, en vooruit, dat mag. Ik heb geen zin in een weigerende lift door een powercut, vooral niet ergens halverwege verdiepingen….

Ik stap naar buiten en zie Martine staan. Wat fijn: ik ben er echt!!

De cappuccino is echt heerlijk. Het blijft zo bijzonder hier te zijn, bij de stoepa. Ik weet niet wat het is, maar ik word er rustig en ook blij van. Het doet me zo goed.

Oké, nog twee rondjes dan, dan heb ik wel aan mijn verplichting voldaan. Daarna loop ik terug naar het guesthouse om nog een bakkie met mijn vrienden te doen. In de tuin, half in de zon bij 25 graden. Ja, het is best leuk hier!