money money money

Een tijdje geleden heb ik het al aangekondigd: een weblog over GELD. Niet mijn favoriete onderwerp, maar wel belangrijk. Elke dag ben ik er mee bezig, omdat ik op de menukaart de prijzen achter het eten zie staan, of omdat ik een taxi pak en onderhandel over de prijs, of omdat ik maar weer eens een deel van mijn hotelrekening betaal. Maar ook omdat ik bedelaars tegen kom die mij om geld vragen. bedelaars in Nepal: Mensen die ledematen missen, een albinomeneer, een bijna blinde man. Maar ook de melkmeisjes, vrouwen met een baby op hun arm die met een melkfles in mijn gezicht zwaaien. Ze willen melk, die ze verkopen en met het geld kopen ze hopelijk eten voor hun kinderen. Maar misschien ook niet. De meisjes bij de stoepa, die door hun moeder uit bedelen worden gestuurd. Jongetjes die om geld vragen en klappen krijgen van een man als ze met niks terugkomen. Zou het hun vader zijn? De man die hier achter het guesthouse zit met zijn radio.

Ik geef niemand geld. Dat heb ik zo met mezelf afgesproken. Het is ook wel het meest duidelijk. Ik weet dat ik zeker kinderen niet help als ik ze geld geef. Ze leren niks, en zullen hun hele leven hun hand op moeten houden. Die afhankelijkheid maakt dat ze geen toekomst hebben. Daarnaast loop ik het risico dat ik geld pomp in een soort bedelindustrie, met een bedelpooier die het geld opstrijkt. In de film Slum Dog Milionair is goed te zien hoe dat werkt. Toch twijfel ik soms. Bij die mevrouw die tegenover de man met de radio zit. Ze is gehandicapt, sleept zich naar haar plekje, en zit daar een groot deel van de dag te kletsen met andere bedelaars en voorbijgangers. Zij heeft geen keus, werken kan ze niet, van de regering krijg je als gehandicapte een rolstoel maar wat heb je daar aan. Misschien kan ze die verkopen, heeft ze in ieder geval geld om te eten.

Geld. Ik betaal in euro's omgerekend belachelijk weinig geld voor veel dingen. Ik eet voor een paar euro, een biertje is wel duur hoor, 2 euro voor 650 cl. Vaak is het bier meer dan de helft van de rekening. Ik koop een rok voor 5 euro, een fleecetrui voor hetzelfde geld. Ik loop me op te winden over een taxi chauffeur die me 50 roepie meer probeert te laten betalen dan we hebben afgesproken. Oké, natuurlijk gaat het over het principe, dat als je een prijs hebt afgesproken je je daar aan moet houden, als toerist en als taxichauffeur. Maar ik maak dus ruzie over 50 cent. Moet ik het bedrag relativeren door het om te rekenen? Of juist niet? Is 50 roepie wel hetzelfde als 50 eurocent? Mag die taxichauffeur mij proberen af te zetten omdat ik toch het geld wel heb, of is dat gewoon niet eerlijk, en trouwens ook niet waar? Want iedere blanke wordt gezien als een zak met geld lijkt het wel. En dat ben ik met mijn niet al te hoge inkomen echt niet gewend.

Collega vrijwilliger Sanne had er een discussie over met een Sadhu, zo'n heilige man bij Pashupathinath. Volgens hem hoeven toeristen niet te werken. Volgens Sanne hoeft hij niet te werken: even met een toerist op de foto en de roepies komen binnen. Dat is pas makkelijk geld verdienen.

Ik kom er niet uit. Wat is geld? Wat is eerlijk? Het is niet eerlijk dat ik in een jaar tijd zoveel geld kan verdienen dat ik er hier een paar maanden van kan leven. Terwijl een Nepalees nooit op zo'n manier in Nl zou kunnen leven, omdat ie simpelweg het geld niet bij elkaar kan sparen. Het is niet eerlijk dat een verkoper de prijs 5 keer zo hoog maakt als er een toerist langskomt. Het is niet eerlijk dat die verkoper niet genoeg verdient om zijn/haar gezin te onderhouden, om naar de dokter te gaan indien nodig, om schoolgeld te betalen voor de kinderen, om fruit te kopen. Het is niet eerlijk dat een verkoper protectiegeld moet betalen aan niet nader omschreven mensen.

Wat doe ik eraan? Wat is mijn handleiding? Behalve niks geven aan bedelaars, geef ik wel aan projecten. 'Mijn' eigen project, anderen die betrouwbaar overkomen. Ik betaal een goede prijs voor de taxi. Ik koop souvenirs bij de fair trade en hoop dat ze er echt voor zorgen dat er geen kinderarbeid bij komt kijken.

Overigens heb ik de laatste dagen vooral geld uitgegeven aan een vakantie: Pokhara en een mini trekking naar Ghorepani. Erg mooi en erg pittig. Zowel Hans als ik staan stijf van de spierpijn. Eigen schuld, als je zo hard naar beneden rent dan moet het wel zeer gaan doen. En zo verdienen de lodge-eigenaars, de taxi-chauffeurs, de souvenirverkopers, de bus-boys een inkomen.