de accu is bijna leeg

11. okt, 2017

"De accu is bijna leeg".

"De accu is bijna leeg. Sluit uw pc op netstroom aan". Deze melding was tot vorig jaar een alarmerend bericht. Het leidde niet tot korstsluiting in mijn hoofd, maar zette me wel op scherp: direct sloeg ik mijn bestanden op, vroeg me af waar ik mee bezig was en ging op zoek naar mijn stekker. Dan volgt een puzzel: de stekker moet in het stopcontact. Dat klinkt bijzonder eenvoudig, maar ja, dit is Nepal... De stekker past er nooit goed in, deze valt er meteen weer uit. Dus is het een klusje om het vast te zetten. Dat kan op vele manieren hoor, je wordt hier vanzelf heel creatief in. Ik zet soms de prullenbak onder het stopcontact, leg er een boek of drie op en zet dit onder de stekker. Die valt dan niet meer uit het stopcontact, tadaa, prima dus! Of ik zet het nachtkastje tegen de stekker. Of mijn laptoptas er onder. Kan allemaal. Vergeet dan niet het schakelaartje om te zetten zodat het rode lampje branden gaat: je weet dan zeker dat er ook opgeladen wordt. Zonder het omzetten van de schakelaar gebeurt er niets. En tot vorig jaar gebeurde er heel vaak helemaal niets: er was geen stroom. Bij de balie van het guesthouse lag een briefje met wanneer er stroom is en wanneer een "powercut" is. Elke dag gelden andere tijden, per week is dit weer verschillend en in elke wijk is dit weer anders. Het is dus handig op de hoogte te blijven. Het is ook op internet te vinden, en er is zelfs een app. Maar ja, er zou maar net geen stroom zijn: dan doet de router het niet... is er geen internet..... maar dan weet je wel dat er geen stroom is. Helaas weet je dan niet wanneer er wel weer stroom is. Soms blijft de ouderwetse manier van een briefje heel handig. Dus is het eigenlijk noodzakelijk dat te doen wat in Nepal niet alledaags is: je moet gaan plannen. Zodra er stroom is, ga je al je apparaten opladen. En je powerbanks, want die vergeet je zo en dan kan je je telefoon wel opbergen tijdens een powercut. Toch jammer dat iedereen gaat plannen. Er wordt dan zoveel stroom gevraagd dat het netwerk overbelast wordt en elektriciteitshuisjes opgeblazen worden. Jammer dan: geen stroom. Het duurt een dag of wat voor er een elektricien gevonden is die ook nog eens de juiste onderdelen heeft en de boel weer aanslingeren kan.

Als er stroom is denk je dingen te kunnen regelen. Even naar het kantoortje om iets te printen of foto's af te drukken. Helaas ligt dat kantoortje net aan de andere kant van de weg en in een andere wijk. Daar hebben ze powercut. "Come back after five". Natuurlijk, oké. Het kan zijn dat er overdag geen stroom is, en 's nachts wel. Dan moet je maar je bed uit om je wasmachine aan te zetten, je mailtje te versturen, je zaken te doen. Best onpraktisch: iedereen het bed uit, lampen aan en de apparaten gebruiken. Dan kan je er zeker van zijn dat het netwerk overbelast wordt. Restaurants en hotels schaften daarom generatoren aan. Door deze apparaten wordt er stroom opgewekt en is er elk moment van de dag elektriciteit in het huis. Die generator maakt een enorm kabaal en moet ergens staan. Dat is vaak net onder dat raam waar ik probeer een oog dicht te doen. Jammer joh, vergeet het maar. Ach, slaap wordt zwaar overschat, kan je wel lekker de hele nacht met je familie en vrienden appen!

Voor mij is niet meer dan lastig. Voor bedrijfjes is het onmogelijk. Zo vaak geen zaken kunnen doen of op de meest onmogelijke tijden. De menukaart in een restaurant wordt aangepast omdat vlees niet bewaard kan worden zonder koeling, de nieuwste combi-oven het niet doet en de espresso-automaat geen koffie geeft. Helemaal moeilijk werd het toen er een grensblokkade opgeworpen werd en hierdoor o.a. brandstof het land niet binnen kwam. Generatoren deden het ook niet meer. Nepalezen maken zich niet snel boos, maar dit was een reden om zich heel kwaad te maken. Dat snap ik wel...

Het nieuwe Valley Guesthouse is ingesteld op powercuts. Er zijn zonnecollectoren op het dak. Dat geeft warm water en ook stroom tijdens een "powercut", het is dan alleen even zoeken naar een stopcontact dat op de noodvoorziening is aangesloten. En er is altijd licht in het trappenhuis en in de kamers. Kijk, dat noem ik nog eens slim vooruitdenken!

De grensblokkade is gelukkig opgeheven. En er is ook bijna de gehele dag stroom. Het bleek vooral een kwestie te zijn van de juiste mens op de juiste plek. Er is een nieuwe "directeur" voor het energiehuishouden aangesteld en hij heeft een grote schoonmaak onder het personeel gehouden. Alle corrupte medewerkers werden ontslagen. Het bleek dat heel veel stroom aan India verkocht werd, en om dit mogelijk te maken werden medewerkers omgekocht. Nu gaat de stroom eerst naar de mensen in Nepal zelf en wat er over blijft wordt verkocht. Een heel goede volgorde lijkt mij. Er zijn nog steeds "powercuts", vooral in drogere tijden. Dan wordt er niet zoveel energie opgewekt door de waterkrachtcentrales. Maar ze zijn sporadisch en kort, er is veel meer elektriciteit op de dag dan een jaar geleden. Dat is heel erg fijn voor iedereen die in Nepal woont. En ook wel voor mij, nu ik hier even op bezoek ben.

Mijn accu is ook weer opgeladen. Het hoofd is na de trekking weer helemaal leeg, gedachten en ideeën kunnen weer vrijelijk stromen. Lichamelijk zit ik ook weer vol energie. Het duurde even, iets langer dan ik dacht, voor mijn benen weer normaal voelden na de trekking. Of de massage daarbij geholpen heeft weet ik niet. Wel weet ik dat ik een drempel over moest om een massage te ondergaan. Ik vond dat ik het nu maar eens een keer moest doen, zoveel mensen raadden het me aan en ik had het immers ook al opgeschreven. Dus uit met het gezeik, hop hop, naar de massagesalon! Daar zijn er hier honderden van. Ik wilde wel een goede, dus koos ik voor de Tibetaanse waar ook een dokter aan verbonden is. De mensen zijn hier goed geschoold, niet alleen in de techniek van het masseren, maar ook medisch, liet ik me wijsmaken. Toch moest ik even slikken toen ik achter een meisje aan liep naar een kamer waar een massagetafel staat. Ze kan niet ouder zijn dan een jaar of 22 denk ik. En stiekem is het een heks, die me onder de voeten kriebelt, in mijn zij prikt, heel hard in mijn gevoelige spieren knijpt en onverwacht heel hard aan mijn hoofd trekt. Ze breekt vast straks mijn arm of duwt me in een wurggreep met massagetafel en al twee etages naar beneden. Je snapt het: ik had er zin in en voelde me bijzonder ontspannen. En daar stond ik dan. Bij de ingang had ik mijn sandalen uitgedaan en badslippers aangetrokken. Maar nu moest ik me tot op mijn onderbroek uitkleden. En dat is toch wel een dingetje hier is mijn ervaring. Op straat bijvoorbeeld, zie je heel zelden een jongen met een meisje hand in hand lopen, of anderzijds affectie in het openbaar tonen. Dat wordt veelal niet als gepast beschouwd. Daarentegen zie je wel twee jongens hand in hand lopen, gearmd, of met de armen om elkaars middel geslagen. En twee vrouwen ook. Dit wordt als volledig normaal gezien. Een korte broek is inmiddels een beetje gewoon op veel plekken in Kathmandu, maar een ontbloot bovenlijf kan echt niet hier. Ik sta op het punt me uit te kleden en door een vrouw aangeraakt te worden: eigenlijk is dat heel vreemd hier in Nepal. Ach, ze is er voor opgeleid houd ik me voor, dus vooruit met de geit, ze ziet vele bijna blote lichamen per dag, kleed je nu maar uit man! Hop hop... En daar lig ik dan, op mijn buik en op de tafel met mijn hoofd in een ring. De handdoeken op mijn lichaam zijn warm, ik voel hoe ik begin te zweten. De juffrouw prevelt een gebed terwijl ze voor het hoofdeinde staat en ik vraag me af of dit nu een goed of slecht teken is. Maar gaandeweg kan ik me overgeven en ontspannen. Het is even schrikken als ze ook mijn voetzolen masseert, maar zelfs daarin kan ik me uiteindelijk ontspannen. Na anderhalf uur kleed ik me weer aan. Ze geeft me haar telefoonnummer want ik moet echt terug komen. "Many, many knots" zegt ze en wijst op mijn schouder en nek. Ja dat klopt wel, het tintelende en dove gevoel in mijn linkerarm ben ik zat. Misschien moet daar maar eens wat aan gebeuren.

En daar sta ik dan, met een licht gevoel in mijn hoofd, een droge mond en een bult geld lichter, weer op straat. En vraag me af of ik er echt beter van geworden ben.

Vanmorgen stond ik, net als iedere ochtend, op het dakterras van het guesthouse. Ganesh Himal, een prachtig gebergte, stak wit af tegen de blauwe hemel. Ik voelde de energie door mijn benen stromen. Ik heb nog meer dan zat te doen hier in en rond het guesthouse en ik voel me heel erg thuis, gelukkig en bevoorrecht hier, toch begint het weer te kriebelen. De bergen zijn zo dichtbij, kijk: daar is de Himalaya! ik wil wel weer eens tussen die hoge bergen sjouwen...

Heb het goed allemaal!

Hans.